en hoe je celgeheugen de sleutel is tot blijvende transformaties
Van overleven naar leven op je oorspronkelijke brontrilling als mens op de aarde
Inhoudsopgave:
*Inleiding: je hebt al zóveel gedaan en toch knaagt er iets, waar je niet bij kan, je niet kan benoemen
*Waarom trauma’s blijven leven in je lichaam
*De wetenschap hoe trauma’s blijven leven in je lichaam
*De wetenschap hoe trauma je lichaam blijvend beïnvloed
*Waarom in de pijn, trauma wroeten niet werkt, maar diep zakken wel
*Wat er mogelijk is als jouw cellen weer de trilling van vrijheid dragen
*En dat is waarom dit werk geen coaching of therapie is
*Afsluiting
Inleiding
Je hebt al zóveel gedaan. Therapie, coaching, opstellingen, ademwerk, retraites, cursussen, opleidingen.
Je wéét zoveel. Je voelt veel. Je groeit.
En toch…
Soms lijk je weer terug te vallen. In dat oude patroon.
Diezelfde pijn. Datzelfde gevoel van “zie je wel, ik kom er niet echt uit.”
Wat als dat geen falen is?
Wat als je lichaam je iets wil vertellen?
Wat als de sleutel niet in méér doen ligt: maar in dieper zijn?
Precies daar, in je celgeheugen, ligt de ingang tot blijvende transformatie.
Wat als ik wél gezien ben… waarom voelde het dan niet zo?
Mijn bewustwordingsproces
Over celgeheugen, overtuigingen en thuiskomen in jezelf
Samen met mijn moeder zit ik aan de thee. We zijn net terug van een boswandeling. De zon straalt aan de blauwe lucht. Samen nog nagenietend van de indrukken van kleuren en geuren.
Gevoel van niet gehoord en onzichtbaar zijn
Ik ben 42 en voel het al voor mijn gevoel dat ik onzichtbaar en niet gehoord wordt mijn hele leven. Een blijft een terugkerende gedachte patroon in mij.
Dat gevoel van niet gehoord worden. Onzichtbaar zijn. Op het werk. In gesprekken. Zelfs in vriendschappen. Alsof ik er niet bij hoorde. Het niet beleefde, alsof ik een een soort waas over mij getrokken, nét buiten beeld leef.
Mijn moeder vertelt
Ik vraag aan mijn moeder: “Mam, hoe was ik vroeger eigenlijk… als kind?”Ze glimlacht. “Je was altijd vrolijk. Creatief. Je had ideeën waar ik nooit op zou komen.”
En dan… begint ze over mijn broers en zussen.
Mijn vraag blijft ergens achter in de kamer hangen.
De overtuiging bevestigt zich:
Zie je wel. Ze weet weinig van mij. Ik was dus niet zichtbaar. Niet écht gehoord. Even later deel ik mijn verhaal.
Over het pestgedrag van een lerares toen ik zeven was. Over het gevoel van alleen zijn.
Ze luistert en zegt dan: “Dat heb ik nooit geweten.”
En daar was hij weer.
Mijn overtuiging: als een echo in mijn geheugen in mijn cellen:
Ze hoorde me niet. Ze zag me niet.
Bewustwording:
Pas later begrijp ik: het was niet haar verhaal, maar het mijne dat zo diep vastzat in mijn celgeheugen. Mijn binnenwereld was zó overtuigd van “niet gehoord zijn” dat de buitenwereld dit spiegelde.
Niet omdat het waar was, maar omdat ik geloofde dat het waar moest zijn.
En dan kantelt het.
Wanneer ik écht kijk naar wat ze zei…
zie ik dat ze me wél zag. Ze bewonderde mijn creativiteit, mijn eigenzinnigheid.
Ze kon het alleen niet onder woorden brengen. Omdat ze zichzelf niet als creatief ervoer.
Maar ze herkende het wél in mij.
Een ander moment van bewustwording.
Ik sta met mijn zoon bij C&A. Hij zoekt broeken. Ik vraag een verkoopster om hulp.
Ze lacht. “Dat kun jij heel goed zelf, Elisabeth Maria.”
Ik kijk haar aan… Het is mijn oude cheffin. Van dertig jaar geleden.
Met plezier Kiezen voor mijzelf uit mijn comfortzone
“Jij koos voor jezelf,” zegt ze. “Je ging studeren. Je verliet dit wereldje.
Ik ben gebleven. Maar jij… jij stapte naar het onbekende. En je dóet het nog steeds.”
Ik word me bewust en voel me helemaal warm worden van binnen:
Zij zag me. Dertig jaar geleden. En nu weer.
Het kwartje valt.
Ik bén gehoord. Ik bén gezien. Niet altijd in woorden. Maar in daden. In herinneringen. In invloed.
In zaadjes die ik jarenlang onbewust gezaaid heb
met mijn aanwezigheid, mijn aanraking, mijn blik, mijn luisterend oor.
Reflectie en integratie in het blogthema
Deze overtuiging: niet gezien niet gehoord worden,
* zat vast in mijn celgeheugen.
* Diep in mijn lichaam.
* In mijn gedrag.
* In hoe ik reageerde op anderen.
* Hoe ik over mijzelf dacht
* Het stuurde mijn keuzes, zonder dat ik het doorhad.
Pas door bewustwording en herinnering
en door die momenten van her-innering, kreeg ik ruimte om het los te laten.
Verder ben ik ben nog terug gegaan naar de oorsprong die in mijn vrouwenlijn ligt, tot aan de oermoeder toe en vorige levens, Dit is een universeel vaak vrouwelijke overtuiging, dat is een een ander verhaal, dieper totaler, tot in de oorsprong. daar waar je werkelijk blijvend transformeert.
Nu al voelt het anders.
Ik weet dat ik een zinvol leven leid. Dat ik vele mensen heb geraakt. En dat dit nieuwe verhaal nu in mijn celgeheugen is geschreven:
“Ik bén gezien. Ik bén gehoord. Ik bén hier.”
En zelfs als dat oude gevoel zich soms nog aandient, weet ik vanuit mijn hart: Dat is oud. Ik kies nu voor een nieuw verhaal.
Van mijn ervaring naar het celgeheugen
Mijn beleving
Wat ik in deze momenten beleefde, in het gesprek met mijn moeder, en later met mijn oud-cheffin, is precies waar transformatie plaatsvindt:
Niet in het wéten.
Niet in het analyseren.
Maar in het beleven, in de bewustwording van wat ín mij al leeft, vaak al mijn hele leven lang.
Mijn overtuiging zat niet alleen in mijn gedachten,
maar ook in mijn lichaam. Opgeslagen in mijn celgeheugen. Dat is precies waar zoveel mensen blijven hangen, zelfs na jaren van therapie, coaching of innerlijk werk: Omdat onze cellen zich blijven vernieuwen, maar zich daarbij automatisch kopiëren aan het oude. Als de oude overtuiging: “ik word niet gehoord, ik word niet gezien” niet wordt herkend, niet terug gegaan wordt naar de oorsprong én getransformeerd, dan blijft diezelfde trilling opnieuw en opnieuw doorgegeven worden aan elke nieuwe cel.
Je leeft dan wel in een nieuw lichaam, maar met exact dezelfde onzichtbare blokkades.
Daarom is transformatie op het niveau van het onderbewustzijn én het celgeheugen zo belangrijk.
Werkelijk anders gaan leven
Wanneer je oude overtuigingen op het frequentieniveau van je lichtwezen transformeert,
kun je werkelijk anders gaan leven, en in al de lagen in je systemen veranderen bemerken, je verandering van binnenuit. Waardoor je steeds meer de trillingsfrequenties gaat dragen van wie je werkelijk bent. Het lichtwezen die bestaat uit authentieke trillingen vanuit de bron. Je verandert van binnenuit. Steeds meer jezelf worden in de jas van mens hier op aarde.
Dit is geen ‘verhaal herschrijven’. Dit is jouw waarheid her-inneren.
Het interessante is dat ik nu weet dat:
Ik mijzelf vroeger ook niet gezien en gehoord want dat was onveilig. Dit proces gaat geheel onbewust.
Het was onveilig “de onbewuste keuze die je als kind maakt” om mezelf groter en zichtbaarder te maken. Dit was de overleef stand.
Waarom oude trauma’s blijven leven in je lichaam
Ons lichaam vernieuwt zich continu. De meeste cellen in je lijf worden binnen 7 tot 9 jaar volledig vervangen. Toch blijft de imprint van oude ervaringen zich herhalen. Waarom?
Omdat bij het vernieuwen van cellen, het geheugen van je cellen wordt gekopieerd. De software van je lichaam, opgeslagen in je epigenetische patronen, blijft exact hetzelfde tenzij jij bewust kiest voor een herprogrammering op dit genetische celniveau.
Volgens epigenetisch onderzoek beïnvloeden stress, trauma en zelfs generaties oude pijn, trauma hoe je genen zich gedragen. Deze patronen worden niet opgeslagen in je DNA, maar in de manier waarop dat DNA gelezen wordt. Je lichaam onthoudt wat je geest vergeten is. En dat herinneren gebeurt via signalen: angst, vermoeidheid, onverklaarbare lichamelijke klachten, gevoel van vastzitten.
De wetenschap: hoe trauma het lichaam blijvend beïnvloedt
In onderzoek onder nazaten van Holocaust-overlevenden ontdekte men dat de epigenetische markers van trauma terug te vinden waren in hun kinderen【web】. Dit toont aan dat trauma z’n weg vindt naar de genexpressie.
Wat betekent dit concreet?
Je kunt trauma’s niet ‘wegdenken’ of ‘wegademen’ als de imprint in je cellen blijft bestaan.
Je moet ze op celniveau benaderen — daar waar ze zijn ontstaan.
In jouw bindweefsel, in je darmzenuwstelsel, in je DNA ligt de ongeziene blauwdruk van jouw overlevingsmechanismen.
Waarom wroeten in pijn, trauma niet werkt maar diep zakken wél
Veel therapieën blijven aan de oppervlakte. Je begrijpt je patronen, maar je blijft ze herhalen.
De echte shift komt als je zakt onder je denken.
Niet graven in drama, maar verzachten naar de kern.
Trauma transformeert pas blijvend als het herkend wordt op het niveau waar het zich heeft vastgezet.
Dat is:
- in je celgeheugen
- op het niveau van je onderbewuste veiligheid
- in je energetisch lichaam
- op de frequentie van je oorspronkelijke blauwdruk
“Je hoeft het trauma niet opnieuw te beleven, maar het mag wel eindelijk gezien worden precies daar waar het ooit bevroren raakte.”
Wat er mogelijk is als jouw cellen weer de trilling van vrijheid dragen
Als jouw celgeheugen niet langer oude patronen herhaalt, ontstaat er ruimte.
Je lichaam reageert anders. Je keuzes worden lichter.
Je systeem komt in beweging: niet op wilskracht, maar vanuit herinnering aan wie jij bent:
* Een lichtwezen in een menselijk lichaam op de aarde
* Met oorspronkelijke unieke brontrillingen
* Jezelf herinneren
* Thuiskomen in jezelf
En dat is waarom dit werk geen coaching of therapie is
Het is een frequentietraining op celniveau
Een transformatie op diepe DNA-lagen
Een her-innering in elke vezel van je lichaam
Hierom werkt wat ik doe met mijn klanten.
Omdat we niet alleen praten.
We belichamen.
We zakken.
We herprogrammeren.
Niet in je hoofd,
maar in de architectuur van jouw lichaam.
Afsluiting:
Als jij weet voelt dat je er klaar voor bent om niet wéér een laagje af te pellen,
maar de kern te ontmoeten…
Als je jouw oude leven niet meer wilt herbeleven,
maar jouw nieuwe werkelijkheid echt wíl belichamen..
Dan nodig ik je uit om met mij een afspraak te maken en in gesprek te gaan.
Bron: https://gezondnu.nl/gezondheid/krijg-je-elke-paar-jaar-een-nieuw-lichaam-omdat-cellen-vernieuwen/
Elisabeth Maria Louter als HBO paramedisch natuurgeneeskundig therapeut en afgestemd op mijn eigen-wijsheid als het lichtwezen de Asthor
Geschreven door: Elisabeth Maria Louter van Louter Spelend Bewustzijn mei 2025
Eigen-wijsheid en wetenschap
NB. Alles wat je hier leest komt voort uit mijn eigen ervaring, onderzoek en praktijk. Voel je vrij om je te laten inspireren, maar neem de woorden, werkwijze of taal niet letterlijk over. Citeer je mij of verwijs je naar mijn aanpak, vermeld dan mijn naam en/of website www.elisabethmarialouter.nl als bron. Dank je wel voor je respect en integriteit