Waarom je nooit écht onzichtbaar bent geweest
Klein maken als overlevingsstrategie
Ik dacht altijd dat ik onzichtbaar was.
Onbewust hield ik mezelf klein. Omdat ik als kind werd gepest door een juf, leerde ik dat ik beter geen ruimte kon innemen. Klein voelde veiliger. Klein voelde als overleven.
En toch; wat gebeurt er als je jezelf steeds kleiner maakt? Je geeft de ander onbewust een podium. Je maakt de ander groter dan jezelf. Je wordt een expert in jezelf wegcijferen.
Maar… was ik écht onzichtbaar?
Het perspectief van mijn moeder
Jaren later stelde ik mijn moeder de vraag: “Mam, wat herinner jij je van mij?”
Haar antwoord: “Jij lachte altijd. Je was heel vriendelijk.”
En dat was het. Eén zin. Terwijl er talloze verhalen kwamen over mijn broers en zussen, bleef het bij mij stil.
Voor mij voelde dat als een pijnlijke bevestiging: zie je wel… ik was onzichtbaar.
Hoe vaak doen we dit niet? We nemen woorden van ouders, leraren of anderen en maken er een overtuiging van die we ons hele leven meedragen.
Het onverwachte bewijs: wél zichtbaar
Totdat iemand jaren later mij recht aankeek en zei:
“Herken je me niet? Jij bent Elisabeth Maria. Jij hebt dingen gedaan die ik nooit heb gedurfd.”
Een oud-manager die mij, na zoveel tijd, nog precies wist te herinneren. Zij zag mijn lef, mijn kracht, mijn keuzes. Terwijl ik zélf dacht dat niemand ze had opgemerkt.
En ik besefte: ik ben altijd zichtbaar geweest. Het was mijn eigen bril die mij anders deed geloven.
Het kind dat ‘STOP’ leerde zeggen
Toen mijn zoon gebeten werd op de naschoolse opvang, leerde ik hem iets wat ik zelf pas later echt durfde:
“Ga stevig staan. Zeg: STOP dit wil ik niet. En loop weg.”
Een paar weken later kwam de leidster naar me toe: “Hij heeft het gedaan.”
Mijn zoon had zijn grens bewaakt. Krachtig. Zichtbaar. Zonder zijn hart te sluiten.
Het liet me zien: zichtbaarheid gaat niet om schreeuwen of vechten. Het gaat om aanwezig durven zijn, trouw aan jezelf, je grens voelbaar neerzetten.
Het onderbewustzijn bewaart je verhaal
Veel trauma’s, overtuigingen en aannames liggen diep opgeslagen in ons onderbewustzijn.
Daar waar we ooit klein werden.
Daar waar we onszelf wijsmaakten dat we niet belangrijk waren, of niet mochten bestaan.
Maar wat in je onderbewustzijn leeft, hoeft je levensstroom niet te blokkeren. Als je het met zachtheid en veiligheid ontmoet, laat het los. En dan gebeurt er iets groots: je voelt dat je al die tijd zichtbaar bent geweest.
De fabel van onzichtbaarheid
Onzichtbaarheid is een fabel.
Het is een verhaal dat we onszelf zijn gaan vertellen, vaak als bescherming.
De waarheid?
Je bent altijd zichtbaar geweest. Alleen zag jij het zelf nog niet.
Je naam stond misschien letterlijk in de krant. Je werd herinnerd door iemand waarvan je dacht dat je allang vergeten was. Of je straalde in kleine momenten die anderen diep raakten.
Zichtbaarheid begint niet buiten jezelf. Het begint in jou.
BewustwordingsInzicht:
Al die ervaringen lieten me zien:
* Het is niet de buitenwereld die bepaalt of jij zichtbaar of onzichtbaar bent.
* Het is het perspectief waarmee jij naar jezelf kijkt.
Vraag aan jou
Hoe zie jij jezelf vandaag?
Vanuit de bril van je oude overtuigingen, of vanuit de waarheid dat je altijd zichtbaar bent geweest?
Laat het me weten in de reacties of in een persoonlijk bericht. Want jouw verhaal doet ertoe.